.. قافیه های گم شده ...

زنی هستم که هنوز
لای دندان های خودش گیر کرده است
و هر چه می گردد
دهانش را پیدا نمی کند
زنی که آغوشش را
با دری به روی تو بسته است
و اخم دکمه هایش دیگر
به راحتی دهان تو باز نمی شود
زنی که خسته است
کلافه است
بیزار است
زنی که خسته است ... خسته
و پر نده ها هم به خدا حق دارند
گاهی نخوانند
خسته ام
از دهانی که بستگی به بغض گاه گاهی دارد
از خودکاری که صبر جوهرش از حرف های من تمام شده
و از این انگشتان دراز احمق
که مثل قاضی های بلاتکلیف در آخرین محاکمه
هنوز نمیدانند
باید طرف که را بگیرند ...
:
هنوز هم به انقلاب اعتقاد دارم
حتی به انقلاب یک قافیه در وسعت غزل